Het is net na achten wanneer de langverwachte verkiezingsresultaten van de presidentiële voorverkiezing binnendruppelen. Nieuwsstation ABC roept Bernie Sanders uit tot winnaar van The Granite State, ongewoon vroeg omdat pas twintig procent van de stemmen is geteld. Mijn hart gaat sneller bonzen en ik weet dat ik maar op één plek wil zijn als de resultaten bekend worden; de partijbijeenkomst waar Bernie Sanders zijn overwinningsspeech houdt en zijn voorsprong van de afgelopen tijd in de peilingen verzilvert.
Met een groep mede-academici racen we naar onze auto met het idee dat we zo’n kans niet mogen missen. Er is me eerder op de dag door een Sanders-medewerker verteld dat de bijeenkomst besloten is en erg druk is, zelf heeft ze geen hoop om te gaan. Het deert ons niet en we vullen Warren Road in op de navigatie. We komen op onze locatie aan maar het blijkt een andere Warren Road te zijn. We toetsen hetzelfde adres met daarachter de juiste plaatsnaam in – Concord – en gaan als de wiedeweerga onderweg met topchauffeur Geerten en hopen dat we Bernie Sanders nog te zien zullen krijgen.
In Concord is het een drukte van jewelste van auto’s die rond de middelbare school een parkeerplek proberen te vinden om ook aanwezig te kunnen zijn. We knallen onze auto op een hoek, rennen naar de ingang en halen opgelucht adem als we binnen zijn. Nota bene twee mensen achter ons in de rij worden de deuren gesloten en mag niemand meer naar binnen – lucky us! We gaan langs security en begeven ons naar het feestgeluid in de gymzaal waar de mensen al op de tribunes en sportvloer ‘Bernie! Bernie!’ roepen, in afwachting van hun kandidaat. Ik kom een vrijwilliger tegen die me diezelfde dag nog een officieel vrijwilligers shirt cadeau deed en we delen ons enthousiasme.
Niet kort daarna verschijnt op een groot scherm de speech van Hillary Clinton, die de verkiezingen met 17% achterstand heeft verloren. Zonder enig boegeroep roepen de aanhangers simpelweg de naam van hun favoriete kandidaat wanneer ze het niet eens zijn met Hillary. Ze matigt zich in haar speech de agenda van Sanders aan door te praten over het aanpakken van Wall Street en de gelijkheid van mannen en vrouwen, minderheden en de LGBT-gemeenschap. In het publiek klinken verbaasde kreten en lachen dat Hillary de standpunten van Sanders lijkt te kopiëren om stemmers te winnen, en maakt de stemmers op Sanders nog meer overtuigd dat hun kandidaat de juiste is.
Er gaat feestmuziek aan en de sfeer zit er goed in. Er worden leuzen geroepen als ‘No more Superpac, Bernie has our back!’ en ‘Feel the Bern!’. Het publiek is ontzettend divers en ook een stuk jonger dan het publiek op de bijeenkomst van Hillary, de hele maatschappij lijkt vertegenwoordigd. Een koppel heeft zelfs hun baby meegenomen; het niveau van idealisme is hoog en werkt aanstekelijk. Deze mensen zijn samengekomen voor een andere toekomst en dragen hun kandidaten op handen.
Dan komt Sanders het podium op en wordt er massaal gejoeld van enthousiasme. Het duurt een goed aantal momenten voor Sanders bijna blozend de zaal tot stilte kan bedaren. Hij begint door Hillary Clinton te feliciteren met een mooie strijd en het publiek klapt met hem mee. Vervolgens bedankt hij alle campagneteams en loopt hij alle punten af die belangrijk zijn in zijn campagne; dat de campagne geen financiële steun heeft van bedrijven en mogelijk wordt gemaakt door de bijdragen van 3.1 miljoen Amerikanen. De zaal is uitzinnig wanneer ze het gemiddelde bedrag van deze bijdragen kunnen mee roepen: ‘Twenty-five-dollar!’. Sanders noemt vervolgens het overmatig hoge collegegeld, de overmatige gevangeniscijfers en grote winsten voor farmaceutische bedrijven als problemen. Hij stelt gratis Hoger Onderwijs voor, gelijke betaling voor mannen en vrouwen en een zorgsysteem waarin alle zorgkosten over alle betalers worden verdeeld. De zaal zwaait elke keer grote borden in de lucht met Sanders’ hoopvolle campagne slogan: ‘A future we can believe in’
Sanders besluit zijn overwinningsspeech op een persoonlijke noot. Zijn ouders waren Poolse immigranten die geen geld hadden of Engels spraken toen ze in de VS kwamen. Ze konden niet anders dan dromen om een eigen huis te hebben buiten de stad, iets dat Sanders’ moeder nooit mee kon maken omdat ze vroeg overleed. Dat een kind van normale arbeiders het zou kunnen schoppen tot presidentskandidaat zou een nog grotere droom zijn. Een droom die mogelijk is in Amerika en in de toekomst moet blijven. Bernie besluit dat hij vereerd zou zijn deze droom voor zijn kiezers werkelijkheid te maken en de volgende president van de VS te zijn. Het publiek is uitzinnig.
Wanneer hij van het podium loopt drommen de mensen samen om hem een hand te geven en met hem op de foto te gaan. Zo ook wij vieren, die zeer onder de indruk zijn van de fantastische sfeer en de thema’s klimaatverandering, minder oorlogen en het recht van elke vrouw om over haar eigen lichaam te beschikken. We zijn gelukkig genoeg om precies op de juiste plek te staan om onszelf met Bernie op de foto te zetten en twee van ons weten hem nog een hand te geven. We hebben het gevoel dat we onderdeel hebben uitgemaakt van de geschiedenis; een lange reis van een politiek systeem dat langzaam verandert.
We verlaten de zaal en verzamelen nog wat campagneborden als aandenken. Eenmaal buiten en in gesprek met enkele andere aanhangers horen we dat het bijzonder is dat we binnen konden komen omdat de tickets allang uitverkocht waren. We voelen ons waanzinnig uitgelaten dat we op onze laatste campagnedag nog zo dichtbij onze ideale kandidaat hebben kunnen komen en het risico namen om niet binnen te komen. Mogelijk was dit evenement bepalend voor het kandidaatschap van Bernie Sanders om in het Witte Huis te komen. Zo niet voor Bernie dan wel bepalend voor ons als campagne leerlingen om zo’n volslagen enthousiaste en idealistische menigte aanhangers te zien die samenkomen om invloed uit te oefenen op de toekomst.
De campagnereis van BKB16 was al een succes, de beslissing om een gokje te wagen om bij een besloten en afgelegen evenement binnen te komen maakte hem nog completer. Hopelijk nemen de stemmers in de hierop volgende voorverkiezingen ook een goede gok met de presidentskandidaat die ze het beste kunnen vertrouwen; een beetje vertrouwen hebben in Bernie Sanders betaalt zich dubbel en dwars terug!
Na de bijeenkomst rijden we lachend en vol van energie terug naar de accommodatie. Bij het tankstation komen we nog een Bernie-fan tegen van de bijeenkomst en kopen een ijsje als overwinning snack. De pomphouder zelf is ook dik tevreden over de uitslag, hij heeft namelijk gestemd voor Trump, die met 36% leidt bij de Republikeinse voorverkiezing. Tot onze verbazing zegt hij dat Sanders zijn tweede keuze is en hij hem na Trump het meest vertrouwt. Ook dat geeft ons vertrouwen dat de toekomst van Amerika – en het verloop van de Amerikaanse verkiezingen – nog hoopvol kan zijn.